علی نصر اصفهانی در گفت‌وگو با خبرنگار مهر اظهار داشت: در استان اصفهان ۵۳۶ هزار هکتار اراضی زراعی وجود دارد که از این میزان تا سال ۱۳۷۰ حدود ۱۵۰ هزار هکتار از اراضی در مناطق بیابانی استان مانند شهرستان‌های خوروبیابانک، نائین، اردستان کاشان و بخشی از برخوار با شوری مواجه بودند اما متأسفانه شوری خاک اراضی کشاورزی تا سال ۱۴۰۰ در سطح ۳۰۰ هزار هکتار افزایش یافته است.
او با بیان اینکه خشکسالی‌های سال‌های اخیر دلیل اصلی شور شدن خاک اراضی کشاورزی استان است، افزود: خاک اراضی شرق اصفهان، بخش وسیعی از برخوار و شاهین شهر، دشت مهیار و شهرستان‌های مبارکه و نجف آباد شور شده است که از عوامل مؤثر آن، به استفاده بی رویه از منابع آب شور چاه‌های عمیق، نبود مدیریت صحیح کاشت در خاک‌های شور و افزودن حجم زیادی مواد آلی، املاح و نمک به خاک حین آبیاری اراضی این مناطق اشاره کرد.
این کارشناس امور آب و خاک سازمان جهاد کشاورزی استان اصفهان خاطرنشان کرد: شوری و تجمع نمک در خاک‌های مناطق خشک و بیابانی مشکلات زیستی محیطی متعددی ایجاد می‌کند که تخریب ساختار و ایجاد مشکل در تهویه خاک، جلوگیری از جذب عناصر غذایی توسط گیاه، افزایش مصرف آب در تولید محصولات کشاورزی، کاهش تولید و تخریب زیستگاه‌های مرتعی که به شوری خاک مقاوم نیستند از جمله این آسیب‌هاست.
نصر اصفهانی ابراز داشت: به دلیل محدودیت آب‌های شیرین استفاده از آب‌های شور در کشاورزی اجتناب ناپذیر است و شوری آب آبیاری از مهمترین عوامل شور شدن خاک و کاهش شدید ظرفیت تولید است، گفت: استفاده از روش‌های مدیریتی و بهره‌گیری از منابع علمی در این اراضی می‌تواند از بروز مشکلات متعدد و روند سریع شور شدن خاک به نحو مؤثری جلوگیری کند.
او افزود: ممانعت از سوزاندن بقایای گیاهی، ترویج استفاده از کودهای دامی، انجام کشت در بقایای محصولات سال گذشته، آموزش کشاورزان برای تبدیل بقایای گیاهی به کمپوست و بازگرداندن دوباره آن به خاک از جنگمله روش‌هایی است که با رعایت آن تا حدی از شدت شوری اراضی می‌توان کاست.
نظر شما